pierwsze spacery i wzruszenia

Mija właśnie mój pierwszy pełny dzień w Masindi. Mniej więcej rozumiem już, na czym polega rozkład jazdy w Window of Life ale zobaczymy ile jeszcze niespodzianek mogą przynieść dni kolejne. Dziś pierwszy raz poszłam na spacer, za towarzyszy miałam Roberta i Martę (maluchy). Marta na spacerze powiedziała więcej słów niż przez resztę dnia, a Robert (odważny i zaczepny) strasznie bał się wody płynącej w rzeczce. Strach go wręcz paraliżował, czepiał się cały mojej nogi.

Widziałam tylko kawałek miasteczka, przeszliśmy drogą prowadzącą w górę. Lubię to miejsce. Zdecydowanie bardziej  wolę je od Kampali, której samo wspomnienie lekko mnie przeraża. Tutaj mijani ludzie również witają i pytają jak się mam, ale (umówmy się) nie mają w tym żadnego interesu. Nikt nie weźmie mnie na boda z dwójką dzieci (na pewno?), nie trzeba mi pomagać niczego nieść. Wzbudzam zainteresowanie i uśmiech. Chcą mnie poznać.

W domu jest teraz kilkoro dorosłych. Maria i ciocia Hope, chłopak budujący dach do małej szopy, przyjaciółka Marii z Kampali i chłopak, który jest naszym ochroniarzem. Cocia Sunny pojechała na tydzień do swojej rodziny. Dużo aktywności dorosłych (gotowanie, pranie, budowanie, odpoczywanie) toczy się przy muzyce (najczęściej puszczanej z telefonu). Poza zespołami afrykańskimi, na topie również gospel i pieśni religijne w nowoczesnych aranżacjach. Wszystko oczywiście dzieje się na zewnątrz, na dworze. W domach i pomieszczeniach za dnia nie przebywa nikt.

Podobno jutro pojedziemy z Marią do miasta. Pokaże mi targ, sklepy, bank.

I kupimy dla mnie Internet.

I postaram się nie zlecieć z boda.

***
Każdy dzień będzie podejrzewam ciężki do opisania, bo dzieje się bardzo dużo. A może po prostu nie umiem jeszcze systematyzować tego wszystkiego i wyciągać dla Was tego, co najlepsze. Nauczę się, obiecuję.

Byłam dziś w szpitalu z Godfreyem, którego męczy straszny kaszel. Liderem akcji była oczywiście ciocia Hope, która tłumaczyła mi po drodze wiele rzeczy z życia przeciętnego ugandyjczyka. Wiem już, jak po szpitalu się poruszać, gdzie po kolei iść. Spokojnie następnym razem mogę wyręczyć którąś z cioć. Droga do szpitala prowadzi przez podwórka, wąskimi ścieżkami. Mijałyśmy dużo siedzących ludzi, wracających ze szkół dzieci, kierowców boda oczywiście też. Wszyscy hello, how are you, a co śmielsze dzieci wybiegają by się przywitać i mnie dotknąć. Jedna śliczna i zdesperowana dziewczynka biegła za nami spory kawałek, zanim zorientowałyśmy się, że tak bardzo chce dotknąć muzungu.

***

Noc. Jest 20:19, przed chwilą dzieci skończyły jeść kolację i poszły do łóżek. Wszystko tutaj ma swój porządek, każdy wypełnia swoje zadania lub cierpliwie czeka na swoją kolej. W takim miejscu jak dom dziecka to chyba jeden z kluczy do sukcesu. Jestem pod wrażeniem tego, jak dziewczyny organizują życie tutaj. Wszystko przebiega tak spokojnie, tak płynnie…

Po kąpieli dzieci zasiadły razem pod wielkimi ręcznikami i zaczęły śpiewać piosenki. Nie chciałam dziś wyskakiwać z aparatem, będzie pewnie wiele okazji do nagrania. Śpiewają świetnie, jest przy tym dużo zabawy. Nie znam tych piosenek, śpiewam z nimi, a one się ze mnie śmieją. Choć jestem tu od wczoraj, sporo wyczuwam, obserwuję każde z osobna. Pamiętam już wszystkie imiona. Bardzo te dzieci lubię.

Chwilę przed kąpielą dzieci pomyślałam sobie, że jestem ogromną szczęściarą, że mogę tu być. Że przez pół roku będę w ten sposób doświadczać życia, żyć takim a nie innym dniem codziennym z tymi a nie innymi ludźmi. Bardzo się z tego cieszę już teraz, a jeszcze tyle przygód przede mną.

Po kolacji ciocia Hope modli się z dziećmi. Maria śmiała się ze mnie gdy powiedziałam jej, że przy modlitwie strasznie się popłakałam. Cała modlitwa była piękna, postaram się kiedyś ją spisać, ale gdy usłyszałam thank you for our founders, our volunteers and all the people that care about our lives pomyślałam, że tych troszczących się o nich, o ich życie, powinno być jeszcze więcej. To wspaniałe dzieci, wspaniali ludzie.

Jest 20:26. Idę niedługo spać. Misją jest wstać o 6:00 i pomóc Hope wyprawić duże dzieci do szkoły. Trochę boli mnie brzuch, zamiast kolacji wypiłam herbatę. W głowie też coś dziwnie, ale podejrzewam, że to przez Lariam. Środa dniem walki z malarią.

Bardzo Wam dziękuję za to, co do mnie piszecie. Jesteście niesamowici!

9 komentarzy