przełom

Prawda jest taka, że po raz pierwszy przyszło mi mieszkać tak długo poza moim własnym krajem. Co więcej, po raz pierwszy miejsce zamieszkania jest tak bardzo różne od mojego własnego. I ja jestem tak rożna od ludzi mieszkających tutaj.

Gdy się mieszka tak inaczej, przechodzi się przez różne stadia. Pierwszym jest chyba jakiś rodzaj ekscytacji, która towarzyszy odkrywaniu nowości. Drugim oswajanie, które płynnie przechodzi w przyzwyczajanie się. Jeszcze w fazie przyzwyczajania bywają momenty, gdy trochę się chowasz, stąpasz niepewnie, wyczuwasz, czasem unikasz. Trochę jeszcze się boisz i są miejsca, o których nie możesz powiedzieć, że się do nich przyzwyczaiłeś. Dla mnie takim miejscem od początku była Kampala. Przyzwyczajanie się szło bardzo opornie ale nie ma co się dziwić – mało mieliśmy okazji do przyzwyczajenia się.

A potem nadchodzi przełom. Być może wizyta w Immigration Ofiice zakończona sukcesem i przedłużoną wizą, być może bardzo dobre dwa dni spędzone w tym zwariowanym mieście – coś sprawiło, że dziś poczułam, że jestem tu naprawdę, że lubię to miejsce. Że tu żyję i akceptuję swoją muzungowatość razem ze wszystkimi jej aspektami – dobrymi i niedobrymi. Potrafię się odnaleźć i odnaleźć w tym wszystkim sens i przyjemność. Poczucie to przyszło do mnie jakieś piętnaście minut temu podczas wściekle szybkiej podróży powrotnej na boda z występu tancerzy w Ndere Culture Centre.

Dwa ostatnie dni wypełnione były wrażeniami – dzięki naszej znajomej Ivonne odwiedziliśmy bardzo różne miejsca. Jedne dają więcej komfortu, inne mniej, wszystkie jednak kumulują się w generalne dobre wrażenie, które pozostanie we mnie jeszcze na długo. A na końcu tego całego peletonu jutro znów powita nas Masindi, które z tej perspektywy jest jak bezpieczna przystań, jak dom.

Biorąc pod uwagę datę mojego przylotu i odlotu, przełom nastąpił dokładnie w połowie mojej ugandyjskiej przygody.

A dom w Masindi oznacza ostatnio:

2 komentarze